ROZDZIAŁ 22

-Łee. A jego to sobie bierz. -Ejjjj!- wydarł się Kłosik. 
-To ty nadal masz głośnomówiący?!- Sylwia zaczęła się drzeć. 
-No tak jakby...-wyszeptałam lekko skruszona. No bo jak zacznie się na mnie drzeć to koniec świata normalnie. 
-Jak mogłaś! Rozliczymy się w sobotę! Zobaczysz! Nie przeżyjesz tego! Szykuj sobie kase na pogrzeb i trumnę!- nie wiem czemu, ale po tych słowach wybuchnęłam śmiechem. 
-A pro po soboty kochanie! Wezmę ze sobą jeszcze pary towarzyszy. Pa.- rozłączyłam się bo nie czułam potrzeby prowadzenia z nią dalszej konwersacji. xD
Wszyscy na mnie spojrzeli... Pewnie zaraz będą się czepiać, czy coś. 
-No co się tak patrzycie?-zapytałam. 
-Na serio podoba ci się Nowakowski i Bartman?-odpowiedział mi pytaniem Pliński. Jego to już chyba do reszty pojebało. Przepraszam za wyrażenie, ale musiałam...
-Dawno i nie prawda debilu!- zaczęłam się śmiać. 
-No ale przyznaj że mojemu urokowi osobistemu się nie oprzesz.- rzekł Zibi i puścił mi "perskie oczko". 
-Wiesz...oczy to ty i może ładne masz, ale mam słabość do niebieskookich blondynów.- uśmiechnęłam się i już miałam iść zbierać piłki po treningu, ale mi przeszkodzili. 
-Czyli twój ideał to Kłos?!-krzyknął Wronka. To im się teraz zebrało na omawianie mojego ideała faceta... Porażka. 
-Karol ma czekoladowe oczy, a nie niebieskie!
-Czyli Piotrek...-westchnął Lotman. Yyy. Przecież on ma żonę, co nie?
-Hahahahaha. Ale wy zabawni jesteście. Przecież nie tylko on ma blond włosy i błękitne oczy! No ale tak prawdę mówiąc ci z brązowymi też są ekstra. 
Teraz dopiero zauważyłam, że Piotrek pożera mnie wzrokiem. Dosłownie.
-Boziu. Nie patrz się tak na mnie!-krzyknęłam w stronę Pita.
-Niech ja tylko spotkam Sylwię..-dodałam pod nosem. 
-Dobra. Dajcie jej już spokój, ok? To o której w końcu idziemy na tą imprezę?-rzekł Kurek. Dziękuję braciszku, za uratowanie mnie z tej...dziwacznej sytuacji. 
-O 20:30 przed klubem. Tam gdzie zawsze Bartuś.-rzekł zadowolony Bartman. Ciekawe z czego się tak cieszy jełop. 
-Tam gdzie jest zawsze karaoke?-upewniał się Bartek. ZB9 przytaknął a ja od razu zerwałam się na równe nogi. 
-Ja śpiewać nie będę. Nie mam zamiaru! Nie umiem! 
-Oj przestań! Doskonale wiemy, że śpiewasz doskonale.-powiedział  jednocześnie Wlazły i Zati. 
O Zati! W ogóle o nim zapomniałam! Na serio mówię. Tak cichutko siedział. Teraz właśnie zdałam sobie sprawę, że przebywanie z NIMI nie działa na mnie dobrze. 
-Dobra, dobra! Sovia trenuje, a Skra do szatni i szykuje się na masowanko.-rzekłam. Skrzaty od razu się pobudzili i sprintem pobiegli do szatni. No debile. Po prostu debile. Ale i tak ich uwielbiam. 
Po masowaniu tych bydlaków pojechałam do domu. Na Bartka nie czekałam, bo po co. No i zaczęło się grzebanie w szafie. Do cholery! Nie mam w co się ubrać!

                                                    *************************
Beznadzieja, beznadzieja i jeszcze raz beznadzieja...
Aż tak źle jest? ;( Przepraszam, że tak krótko i bezsensownie, ale jutro mam sprawdzian z matmy więc wiecie... 
Chciałabym was również zaprosić na moje kolejne opowiadanie siatkarskie. Ukazał się już pierwszy rozdział :D http://slowa-czasem-rania-bardziej-niz-czyny.blogspot.com